Zondag 21 oktober
De volgende ochtend worden we wakker van gescharrel rond de tent en als we naar buiten kijken zien we daar bijzondere beestjes. Het zijn ‘blauwrug spreeuwen’. Ze zien eruit als gewone spreeuwen, maar hebben rode oogjes en hun kleur is elke keer anders, naar gelang welke hoek de zon op hun schijnt. Verder zijn we erg brutaal en ze lijken net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hen, want ze komen alsmaar dichter in de tent kijken. Als we wat gegeten hebben, pakken we ons boeltje weer op en vertrekken. Bij het afrekenen zien we wat spullen in het baliewinkeltje. Helmer koopt wat boeken en wij kopen weer een cassettebandje met Botswaanse muziek. Het is ook lekker rijden op die Afrikaanse rammelmuziek, al kan Auke het Mozambiquaanse bandje nu al niet meer horen. Gelukkig hebben we ook voor vertrek nog wat opgenomen van onze eigen muziek. Om 10 uur zijn we weer onderweg. De tocht is weer heel bijzonder. We rijden lange stukken op een eindeloze weg die heuvel na heuvel tot de horizon strekt en om ons heen zien we gewoonweg niets. Behalve de ezels dan. Zij fungeren als onze stoplichten. Hier hangen langs de kant van de weg grote lange peulvruchten met een hele harde huid. In het midden zitten harde, pikzwarte peultjes. We peuteren die open voor Helmer z’n spelletje. (dat met die putjes en steentjes)
Een lang stuk rijden we langs de grens van de Kalahari en ineens zien we daar een hutje. Het is zo’n mooi plaatje dat we besluiten een foto te nemen, maar dat gaat niet ongemerkt. Uit het hutje komt een man… met een draagbare radio in z’n hand en hij loop naar de auto. Hij wijst om zich heen en vraagt ‘mooi?’ en wijst naar ons. We knikken, ja, wij vinden het mooi. Weer wijst hij om zich heen en wijst naar zich zelf, ‘van mij’. Ja, mooi knikken we. Dan wijst hij naar de camera en zegt ‘5 pula’. 5 pula om een foto te maken, vragen we?? Ja, zegt hij, om zich heen wijzend; ‘van mij’. De pula staat gelijk aan de rand. Botswana vormt een tolunie met Zuid Afrika. We kijken hem lachend aan en geven hem 3 pula. Tot ziens! Hij zwaait en loopt terug naar zijn hut. Goeie locatie.
We stoppen nog een paar keer voor we bij Maun aankomen. Een keer in Mapipi, (waar we verkeerd rijden en bijna in een mijn eindigen) en een keer in Rakops. We zijn er nu bijna, maar we zijn zo stoffig, warm en hongerig dat we stoppen. Het is net zo’n westernstadje en het stof (kun je geen zand meer noemen) ligt tegen de huizen opgehoopt. Als je buiten loopt moet je je ogen tot spleetjes knijpen. We zien een houten huisje waaraan iets verkocht wordt, dus we sluiten aan bij een rij. ‘Wat? Willen jullie eten? Dan kun je hier naar binnen.’ (alles met gebaren) Okee, we gaan een deur naar binnen en stappen in een schuurtje dat omgetoverd is in een prima uitziend restaurantje. Er ligt zeil op de tafels en er staan bloemen (nep maar bloemen) op tafel. Er zitten nog meer mensen te eten en die kijken even op. We kijken op een kaart en bestellen het enige wat er is; friet en kip. En een groot glas cola natuurlijk! Helaas blijken er nog maar 2 bakjes friet te zijn en als we deze krijgen proeven we dat deze erg koud zijn. Die stonden vast op eters te wachten. Niettemin laten we het ons smaken en na het eten gaan we nog even op zoek naar een tankstation. Na wat rondvragen vinden we er een. Het blijkt weer zo’n handpomp. Maar ze weten hoe ze het moeten brengen. Naar buiten stapt een vrouw in een jaren zeventig Shell uniform. Met legergroene plooijurk tot jasje met embleem en pet. We zijn blij dat we weer vol zijn en vertrekken naar Maun.
Maun schijnt de toeristische plek te zijn van Botswana en wel om de volgende redenen;
De Okanvango Delta (een uitgestrekt moeras gebied) en het Chobe National park. Maun ligt aan het onderste puntje van de Okanvango Delta. Wanneer we binnenrijden is het rond 5 uur. We gaan direct op zoek naar een plek om te kamperen. We hebben vandaag weer 600 kilometer afgereden door een van de warmste plekken tot nu toe. Wederom begint de auto steeds meer kuren te vertonen. (Toen ze zeiden dat een Toyota de beste auto is om in dit soort gebieden te rijden, bedoelden ze vast niet een kleine Taz zonder airco) De hitte, de stoffige en onverharde wegen en de afstanden lijken hem een beetje op te branden. Hij rammelt flink. Bij de grens hadden ze ons een camping voorgesteld en we besluiten daar maar naar toe te rijden; de ‘Safari Lodge’. De ‘Safari Lodge’ blijkt bij binnenkomst een paradijsje te zijn. Ineens staan we vanuit de woestijn in een oase van groen. We stappen onder de sproeiers (waar we even blijven staan) naar de receptie. Een mooie ruimte, met veel boekjes over allerlei dieren en tochten die je kunt doen. We krijgen een routebeschrijving naar een plek waar we ons tent op kunnen zetten en gaan terug naar de auto. Maar de auto, die eindelijk even stil heeft mogen staan, wil in eerste instantie helemaal niet starten.
Het vele gerammel doet twee mannen, die verderop op een muurtje zaten, kijken. Nou, dat klinkt niet zo best. Ze lachen. Shit! En we moeten nog best een eindje rijden naar de camping… Na wat gehannes wil hij eindelijk starten. We volgen de bordjes en wanneer we de bocht omrijden zien we tot onze schrik weer een zandweg. Maar gelukkig hebben we daar ervaring mee en na een stukje sleeën staat we op de camping.
De camping is een open plek met hier en daar bomen en een heleboel hoge termietheuvels. Het ziet er niet bijzonder uit. Maar het allerbeste van deze camping is; een zwembad. We weten niet hoe snel we de tent op moeten zetten om te gaan zwemmen. Maar als we eenmaal met een handdoekje rond ons middel er naar toe lopen, begint het te regenen. Wauw! Het kan hier regenen!! Geeft niets! Er kan niet voldoende verkoeling zijn! We gaan toch zwemmen en als we lekker afgekoeld zijn gaan nemen we een douche en maken we eten. Helaas moeten we regelmatig opspringen van de grote hoeveelheden mieren die ons dekentje aanvallen, maar voldaan gaan we slapen… Wanneer we ons ogen lekker dicht hebben begint er ineens een koor aan brulkikkers allemaal tegelijkertijd te brullen. We moeten er wel om lachen. Tja, wat verwacht je van een moerasgebied.
